اشعار

دل آواره بــود و وطـن آفــریــدنـد            هـزاران اویـس و قــرن آفـریـدنـد
پی خـویش تا عـاشـقـان را کشانند            دلـیـلـی بر عـاشـق شـدن آفـریـدند

کـسـای یـمـانـی سـه تـن داشـتـه و            تـنـی دیـگـر از پـنـج تن آفـریـدنـد

به گلزار زهرا شکفت حُسن یوسف            و بـر قـامـتـش پـیـرهـن آفــریـدنـد
صـلـه می‌دهـد فـاطـمـه بـر گـداها            که او را گلی چون حسن آفـریـدند

دگر هیچ حرفی ز ما و ز من نیست
حسن هست و دیگر بجز او سخن نیست

حقیر، آنکه مجنون نام حسن نیست            چه بدبخت، آنکه غلام حسن نیست
کسی از درش دسـت خـالی نرفـته            که “نه” گفتن اصلا مرام حسن نیست
سر سـفـره ما نـان و آبی که داریم            یقـیـنا بجـز فیض عام حسن نیست
به صلحـش بـپا کرد جنگی جهانی            قـیـامی شـبـیه قـیـام حـسـن نیـست
به ظاهر مزارش به خاک بقیع است            به باطن جز این دل مقام حسن نیست

بـود قـبـر او قـلب عـشـاق کـویـش
سپاه ملـک هست مـشـتـاق کـویش

در خـانـه‌اش خضر و آدم نشـسـته            کلیم همچو عیسی بن مریم نشسته
عجب غیر عادی مدینه شلوغ است            بـبـین سـائـلان را پی هم نـشـسـته
جواب از درش کرده امشب، خودش هم            مـیـان گـداهـاش، حــاتـم نـشـسـتـه
کرمـخـانه بـاز و کـرم هم فـراوان            کریم جـهـان، صدر عـالم نشـسـته
که امشب فـقـط تا سحـرگه ببخـشد            به شـاه و گـدایـان با هـم نـشـسـتـه

به جودت نظر کن، مبین ظرف ما را
تو سـرریـز کـن کـاسه‌های گدا را

شـکـوه نـبی مـوج زد با ظهـورت            و می‌داد عزّت به هرجا حضورت
هـمیـشه به مادر تو وابـسـته بودی            به قـربـان آن حـس پـاک غرورت
تـو لـبـخـنـد بر نـاسـزایش زدی و            عیان شد بر آن مرد خُلق صبورت
و گـفـتـی: غـریـبی؟ بـیا مـنـزل ما            بـیــا تـا نـمــائــیـم رفــع کــدورت
ز بس که مـحـبت به او کـردی آقا            دلش پُر شد از لطف و باران نورت

تو با دشمنت که چـنـین مـهـربانی
مـبـادا از این خـانـه مـا را بـرانی

خـداونـد را منظـری تو حسن جان            یم جـود را گوهـری تو حسن جان
رسول خدا را چو زهراست کوثر            بر او نازنین کوثری تو حسن جان
بـه کـوری چـشـم حـسـودان ابـتـر            فقـط نسل پیغـمبـری تو حسن جان
به میدان جـنگ جـمـل، دید دشمن            همان حیدر خـیبری تو حسن جان
عـلـمـدار صـفـیـن لــرزیـد وقـتـی            زدی بر دل لشکری تو حسن جان

به پشت تو تکـبـیر سـر داد حـیدر
تو در رزمی اسـتاد عباس و اکبر

اول امــام زادۀ دنــیــا خــوش آمــدی            نور دو چشم حضرت زهرا خوش آمدی
سبط نـبی مـؤتـمن ای جـان مرتضی            جانهای ما فدای تو مولا، خوش آمدی

ای روی تو جلوه ای از وجه کردگار            خویت مثال روی تو زیبا خوش آمدی

نامت حسن، ز سوی خدا گشته انتخاب            ای آفـتاب حُـسن هـویدا، خوش آمدی
تو آمـدی که زینت دوش نـبـی شـوی            مجنون تو جهان و تو لیلا، خوش آمدی
هرچه کـریم بوده به دنـیا ز یاد رفت            با تو کرم رسیده به معنا، خوش آمدی
ای مجـتـبای شیـعه و ای دومـین امام            دلهای شیعه کرده تو شیدا، خوش آمدی
ما دل به مهر و عشق تو دادیم تا ابـد            یا مجتباست ذکر دل ما، خوش آمدی

ای علوی ذات و خدایی صفات            صـدرنـشـیـن هـمـۀ کـائـنـات

سـیـد و سالار شباب بـهـشـت            دست قـضا و قـلـم سرنـوشت

زادهٔ طـوبـی و بـهـشت برین            نـور خـدا در ظـلـمـات زمین

عـلت غـائیِ هـمه مـمـکـنـات            عـمـر ابـد داده به آب حـیـات

پاک‌ترین گـوهـر نـسـل بـشر            از همه خـوبان جهان خوبتـر

جـدّ تـو پـیـغـمـبـر نـوع بـشر            جن و ملک بر قدمش سوده سر

آیــنــهٔ پــاک کـه نـــور خــدا            تـابـد از این آیـنـه بر مـاسـوا

باب تو سر سـلـسلۀ اولـیاست            چشم پر از نور خدا مرتضاست

مـادر تـو دخـت پـیـمـبـر بـود            آیـه‌ای از سـورۀ کـوثــر بـود

پــرده‌نـشـیـن حــرم کـبــریــا            فاطـمه آن زُهـرهٔ زهـرای ما

عاشق کل، حضرت سلطان عشق            خـون خدا شاه شهـیدان عشق

با تو ز یک گوهر و یک مادر است            ظلّ خدایی تواَش بر سر است

آیـــنــهٔ ذات مـــحــمــد نــمــا            حُـسن خـدایی، حسن مجـتـبی

نام حسن، روی حسن، خو حسن            نـور خــدا چـارمـی پـنـج تـن

آیهٔ تـطـهـیـر به شأن شماست            حکم شما امر اولی‌الامر ماست

سینهٔ سـیـنای شما طور وحی            نور شما شاخه‌ای از نور وحی

در رمضان ماه نشاط و سرور            ماه دعـا، ماه خـدا، مـاه نـور

نورفشان شد ز دو سو آسمان            در دو افق تافت دو خورشید جان

وحـی خــدا از افـــق ایــزدی            نـور حـسـن از افـق احـمـدی

مُشک و گلابی به هم آمیختند            در قــدح اهـل ولا ریـخــتـنـد

این رمضان از تو شرف یافته            نـور تو بـر جـبـهـهٔ او تـافـته

نـیـمـۀ مـاه رمـضـان عــزیـز            گیسوی مشکین تو شد مشک‌بیز

نور خدا تافت در آن روی ماه            خاصه از آن چشم به دشت سیاه

سرخی گل عکس گل روی توست            ظلمت شب سایهٔ گیسوی توست

روز که خورشید درخشان صبح            سر زند از چاک گریبان صبح

ای رخ تو در رمضان بدر ما            هر سر موی تو شب قـدر ما

بعد علی شاخص عترت تویی            وارث مـیـراث نـبـوت تـویی

مصلحـت مـلت اسـلام و دین            کرد تو را گوشهٔ عزلت نشین

مـلـت اسـلام کـه پـایـنـده بـاد            مشـعـل تـوحـید که تابـنده باد

هر دو رهـیـن خـدمـات توأند            شـکــر گـذارنـدۀ ذات تــوأنـد

تا ابـد ای خـسـرو والا مـقـام            بر تـو و بر دین محـمـد سلام

کلک «ریاضی» که گهر ریز شد            زان نظـر مرحـمـت‌آمـیز شد

ای به آقـایـی مـلـقّـب، یامـُـعزّالمـؤمنین            نـامِ تو ذکـرِ مـجـرّب، یامُعـزّالمـؤمنین

نـزدِ سائل‌ها کـریم و در هیاهـویِ نبرد            از جـنم هـستی لـبالـب، یامُعـزّالمؤمنین

محضِ یاری دادنت حق می‌کند لشکرکِشی            می‌نشـینی تا به مَرکب، یامُعزّالمؤمنین

با غضب ابرو گره کردی جمل شد تار و مار            دشـمنت افـتاد در تب، یامُعـزّالمـؤمنین

خوش درخشیدی! علی احسنت گفت و در دلش            یادِ خیبر بود و مرحب، یامُعزّالمؤمنین

صلح تو اوجِ بصیرت بود و سر تا پا قیام            صبرِ تو نـاجیِ مذهـب، یامُعزّالمؤمنین

شک ندارم پیش از هر خطبه‌های خود حسین            گـفته در آغـازِ مطـلب، یامُعـزّالمؤمنین

ضربۀ شمشیرِ قاسم شد کُشنده، چون بر آن            حک شده با دست زینب، یامُعزّالمؤمنین!

در خانـه‌ای که مـاه چـراغ شـبـانه بود            خورشـید شمع کوچک این آشـیانه بود
از خشت و گل به پا شده و عاشقانه بود            آن خانه‌ای که بر همه هستی بهانه بود

در اهل خانه مهر و صفا جاودانه بود            در چهره‌هایشان زِ خدا صد نشانه بود

فرموده مصطفی که ز دنیا گسـسـته‌اند
مانـندِ دو کـبـوتـر عـاشـق نـشـسـتـه‌اند

این خانه نیست عرش خدای مُعَظَّم است            این قـبلـه‌گاه جـملۀ اهل دو عـالـم است
این کـعـبـۀ نـگـاه هـمـه نـسل آدم است            فیض خدا به اهل حـریمش دمادم است
هر چه بگویم از مقام رفیعش بسی کم است            این خانه بر تمامی اسرار محـرم است

این جا خدا به نور رخش جلـوه‌گر بوَد
آتـشـفـشان عـشـق خـدا شـعـلـه‌ور بـوَد

در خـانه‌ای که سَمت خـدا را دلیل شد            خـصمش همیشه تا به قـیامت ذلیل شد
این خـانه آرزوی کـلـیـم و خـلـیـل شـد            هفت آسمان به خاک سرایش دخیل شد
گـویـا دوبـاره جــلـوۀ رب جـلـیـل شـد            این گونه که به مژده کنون جبرئیل شد

بر اهـل خـانـه مـژدۀ لـطـفی دگـر شده
زهرا شدهَ ست مـادر و حـیدر پدر شده

روح الامین رسـید و نبی را خبر بداد            یا مصطـفی خـدا به تو لطفی دگر بداد
بنگـر چگـونه شـاخۀ طـوبی ثـمر بداد            پـروردگـار تو چه گـلـی تـازه‌تـر بـداد
بر فـاطـمه سـتاره و مهـر و قـمر بداد            مژده به مرتـضی که خدایش پسر بداد

او را ابا الحسن بخوان و بدینسان خطاب کن
رو سـوی بـیت فـاطـمه و بوتراب کن

آن یـوسفت بـبـین و گـل پیـرهن ببوس            گـل را میان بـاغ و مـیان چـمن ببوس
زیبا شکـوفه و گلِ دشت و دَمَن ببوس            رخسار مادر و پدر ای مُمتَحَـن ببوس
پیـش نـگـاه یـاس، گـل یـاسـمن بـبوس            ذکر خـدا بـگـو و جـمـال حسن ببـوس

بـاران گـل ز ابر تـمـاشـا رسـیده است
مژده بده که یوسف زهرا رسیده است

آن حُسن مطلقی که همه لطف و رحمت است            مجموعه صفات شریفش کرامت است
بر او کَرَم سجیَّت و احسان چو عادت است            پاک و مطهر است و تمام طهارت است
یوسف به حُسن چهرۀ او در زیارت است            حاتم ز اوج جود و عطایش به حیرت است

پهن است اگر چه سفرۀ احسان اهل بیت
باشـد حـسن کـریـم کـریـمـان اهل بیت

یـاس‌ها، با نفـس یـاسـمن افـطار کـنند            علی و فاطمه چون روح و تن افطار کنند

حـسن آمـد که در خانۀ او شـاه و گـدا            همه با ذکـر غـریب وطـن افطار کنند

خود ماهی و اگر روز به بیرون بروی            تا ببینند تو را، مرد و زن افطار کنند

تازه از نور فراوان تو، در مکه که هیچ            روزه‌داران عـراق و یمـن افطار کنند

گوش کردم که می‌آیی خبرت مستم کرد            چه کسی گفته فقـط با دهن افطار کنند

تا شما پـشت در بیت یتـیـمـان هـسـتی            اهل خـانه هـمه با در زدن افطار کنند

علی و فاطمه هم روزۀ خود را دیگر            با رطب‌های لبـان حـسن افـطار کـنند

من کـربـلا که می‌روم یـاد تو هـسـتم            یـاد حـرم با آن ضـریـحی که نـداری

اینجا، نـشد؛ مفـهـوم و معـنایی ندارد            از بس که آقا هـستی و پر اعـتـباری

در خواب می‌بینم شبی پیش تو هستم            یک عکس دارم با ضریحت یادگاری

روزی برای تو حـرم خواهم بنا کرد            گنبد طلا، صحن و رواق آئیـنه‌کاری

از کـودکـی ایـن آرزوی مــادرم بـود            یک شب شوم خادم به صحنت افتخاری

اصـلاً غــلام و نـوکـر دربـار تـو نـه            باشم به روی قـبـر خـاکی‌ات غـباری

نام تو را می‌گویم و دست خودم نیست            شـرمــنـده‌ام از گـریـۀ بـی‌اخـتـیـاری

مـاه رمـضـان آمـده با مـاهِ تـمـامـش            مـیـلاد حـسـن آمـده گـوئـید سلامـش
او کیست که هرلحظه در این شام بهاری            گـل می‌شکـفـد از لب زرّین کلامش

او کیست که دل‌های همه آیـنه‌داران            پروانه صفت پر زده امشب سر بامش

تـردیـد نــدارم که اگـر نـاز فـروشـد            تا آن سرِ دنـیـا بـرود شهـرت نامش
جبریل دعا کرد و پی او همه گـفتند            دنیا شود ای کاش همه عمر به کامش
این نـور خـدا بـود که دیـدند ملائک            در سجدۀ صبح و سحر و مغرب و شامش

او صاف‌ترین آینۀ پاک سرشت است
آقـاست و آقای جـوانان بهـشت است

پیچید نسیمش سرِ هر کوچه و بازار            گوئید به یوسف که شده لحظۀ دیدار
در هودجی از نور رسید از حرم عرش            دلدارترین یوسف و محبوب‌ترین یار
شـفافـیت یـاس هـویـداست به رویش            گلهای جنان در بر او خوارتر از خار
حاتم شده از یک اثـر نیـمه نگـاهش            هرکس که به کوی کرمش داشت سر و کار
کو خـضر که هر آیـنه با میل بنوشد            از شربت آن لعـل‌ترین لعل گهر بار
ای حور و ملک پر مفشانید به دورش            تا که نشـود بـاز گـل فـاطـمه بـیـدار

امشب همه افطار کنید از لب مستش
از او که برات شب قدر است به دستش

دیـدنـد مـیـان فـلـکـش کـوکـب ما را            واکـرده شکـوفایی این گُل لب ما را
یک عمر زمین سوخت و هر ثانیه خورشید            تا درک کـند ارج و مـقـام تب ما را
در نیـمۀ مـاه رمـضان بـسته ملائک            از سوز دعای سحرش مذهب ما را
در سفـرۀ افـطار دو چشمان کریمش            گـسترده خدا رزقِ حـلالِ شبِ ما را
تا فاش شود قدر و جلالش به معـاند            بـایـد بنـویـسد ز طلا مـطـلـب ما را

هرکس که به حقانیتش شک کند امشب
باید به خود و ماهیتش شک کند امشب

از بسکه کرم روی کرم می‌کند امشب            خـالی دل ما را ز الـم می‌کند امشب
تابـیده مسیحی که ز اعجاز نگـاهش            دل را ارم بـاغ ارم می‌کـنـد امـشـب
گـویـا دل افـلاک نـشـین هـمه عـالـم            قامت به مقامات تو خم می‌کند امشب
گویند که بین من و تو راه درازی است            این فاصله را عشق تو کم می‌کند امشب
بیت الحسن قلـب مرا خوب نگه کن            هر بازدمم بهـر تو دم می‌کند امشب
کـنج دل ما را خـرابـات بـقـیع است            گلدستۀ عـشق تو حرم می‌کند امشب

ویــرانـه نـشـیـن دل ویــرانـۀ یــارم
زنـجـیـر بـیـاریـد کـه دیـوانـۀ یــارم

وحی است که در کـالـبد روح دمیده            یا داغ که بر سـیـنۀ مـجـروح دمـیده
تبدیل به یک موج خروشـندۀ غم شد            اشـکی که به دریـای دلِ نـوح دمیده
سوزانده غمش حنجر سوزندۀ ما را            آهی که به جنّ و ملک و روح دمیده
تا ریـشه کـند بر افـقِ زخـم زبـان‌ها            زخـم است که بر آیـۀ ممـدوح دمیده
این پاره‌ای از یک جگر غرقه به خون است            یا راز که بر روضـۀ مفـتـوح دمیده
این بارش تیر است به یک پیکر مظلوم            یا ناله که بر غـربت مشروح دمـیده

از غـربت او آیـنه‌ها اشک فـشانـدند
او بود معزّی که مذلش همه خواندند

کـبـوتـرانـه رسـیـدم به آسـمـان شـما            سـلام می‌دهـم از دل به آسـتـان شـما
چه عـاشقانه نشـستم کنار خوان شما            مـیان سفـرۀ ما هـست آب و نان شما

به زیر لـب هـمگی ذکـر ربّـنا داریم
چه الـتـماس دعـاها که از شما داریم

رسیـده‌ای که همیـشه پـنـاه من باشی            کـریم باشی و امّـید مرد و زن باشی
نـسـیم روح خـدا در کـویـر تن باشی            رسیده‌ای که امام همه « حسن» باشی

تو آمدی که خـیالم هـمیشه آرام است
کسی که بی‌تو بماند همیشه ناکام است

سپـرده‌ام دل خود را به دست دلدارم            من از ولایـت‌تان دست بر نـمی‌دارم
منی که روزه گـرفـتـم به نـیّت یـارم            حـسن حسن شده ذکر زمـان افـطارم

طـواف می‌کـنـمت در مـدار ماه خدا
کـریـم آل عـبـا سـفـره دار مـاه خــدا

تویی که صاحب این سفره‌های خیراتی            بـرای اهـل سـحـر اسـوۀ مـنـاجـاتـی
طـلـوع نــور خـدا جـلــوۀ عـبـاداتـی            عزیز حـیدر و زهرا بزرگ ساداتی

همیشه می‌رسد از چشم‌هایتان برکات
نثـار مقـدمـتان هدیه می‌کـنم صلوات

برای مسـالۀ عـشـق راه حـل هـستی            مشـوّق همه در بهترین عـمل هستی
تویی که شیر نبردیّ و بی‌بدل هستی            جوان شـیـر خـدا فـاتح جـمل هـستی

مــیـان خـانـۀ گـل‌هـا تــبـسّـم یــاسـی
مـریـد حـضرت حـیدر مراد عـباسی

دعـای این دل بی‌تـاب من شـده دائـم            خـدا کـنـد که شـبـی با عـنـایت قـائـم
به رسم عرض ارادت شبی شوم خادم            کـنار صحـن؛ ورودی حضرت قاسم

به هر مـژه بکـشم خـاک آسـتانت را
بـبـیـنـم آمـد و شـدهـای زائـرانت را

تو صاحب کرمی اوج رحـمتی مولا            تو صاحب عـلمی مرد غـیرتی مولا
اگرچه بی‌حـرمی اهل غـربتی مـولا            هـمیـشه محـتـرمی با صلابـتی مـولا

هـمیـشه بانی هر سـفـرۀ کـرم هستی
مـیان سـیـنۀ ما صاحب حـرم هـستی

در این شبی که نشستیم غرق خوشحالی            در این شبی که گرفـتیم دور هم فالی
در این شبی که به ما داده شد پر و بالی            مدافـعـان حـرم جای سبـزشان خـالی

به گوش می‌رسد العفوهای هر شبشان
هنوز روضۀ لایـوم مـانده بر لبـشان

شروع روضۀ لایـوم روضۀ گـودال            هجوم نیزه و شمشیر و پیکری پامال
حـرامیان همه رفـتـند در پی خـلخال            چه‌ها گذشته به اهل حرم؛ زبانم لال

همینکه مجلس روضه شبی به پا می‌شد
مدیـنـه با نفـست خاک کـربلا می‌شد

با اذن خداوند که رحـمان و رحیم است            رفـتـیـم در خـانـۀ مـردی که کریم است

در باز شد و عـطـر پیـمـبر به هوا رفت            فهمید بهشتی است که سرشار نسیم است

برخـورد کـریـمانه چنان بود که فهـمـید            معـبود ازل در دل این خانه مـقـیم است

جبریل در این خانۀ پُر نـور غلام است            رضوان در این صحنه پُر آئینه ندیم است

گـفـتند مسیحای زمین غـیر حسن نیست            این عهد الست عهد ازل عهد قدیم است

حالا بـنـشـیـنـیـد و ببـیـنـید در این خاک            چه رایحه و عطر و چه بو و چه نسیم است

وقتی که به نام پـدرت سـفـره کنی پهـن            بی‌غصه‌ترین غصه فقط غصۀ نان است

در صلح تو جنگیست که در صلح کسی نیست            سهـمیـۀ شمـشیـر تو دست پـسران است

دوبـاره آمـده ایـن روسـیـاهِ جـا مـانـده            همان کسی که از این قـافـله جدا مانده
دوبــاره آمـده ایـن بــنـدۀ گـنـهـکـارت            به نفـسِ خویش همانی که مبـتلا مانده

دوبـاره آمـده آقـا شـود به دسـتِ شـمـا            سرِ قـرارِ خـودش با خـدا، گـدا مـانـده
به جز تو وقتِ نیازم همه غریبه شدند            توئی که در هـمه دم با من آشـنا مانده
چشیده کامم عطش را چه خوب در رمضان            فـدای کـودکِ بی‌آب و بـی‌غـذا مـانـده
سلامِ من به سری که نشـسته بر نیـزه            سـلامِ من به تنِ زیرِ دست و پـا مـانده
به حقِّ طفلِ صغیری که رزقِ او با توست            ببخش هر چه که در نامه‌ام خطا مانده
دخیلِ حضرتِ باب الحوائجم یک سال            به سیـنه حسـرتِ دیـدارِ کـربـلا مـانده
در این سراب تلظّی مَکُن چنان ماهی            بِـبَـنـد جـان عـلی این لـبی که وا مانده
نه رقص و خندۀ‌شان می‌رسد به پایان و            نه در وجـودِ عـدو ذرّه‌ای حـیـا مـانده
زِ دستِ تیـرِ یل افکـن گـلو زِ هم پاشید            نه مانده حنجره‌ای نه سری به جا مانده
خدای عـزّو جل داده تـسلیت به حسین            در این مصیبتِ عظمی خودِ خدا مانده
برای حـنـجـرۀ نـازک و نحـیـفِ عـلی            بِسـانِ نـیـزه شده شعـبـه‌های وا مـانـده
عـصای پـیریِ مـادر پـدر شود فرزند            ولی ربـاب شده پیـر و بی‌عـصا مانده
رباب: این پدری که شده است مستاصل            فقـط به خاطرِ تو پشتِ خـیمه‌ها مانده!

من بد؛ ولی هستی تو از هر بهترین بهتر            مهمانتم دیگر چه می‌خواهم از این بهتر؟
ماه مبارک شد دوباره سفره‌ات پهن است            این روزها دارم به احسانت یقین بهتر

وقتی که دارم درد دین یـاد تو می‌افـتم            دردی نباشد بی‌گمان از درد دین بهتر
باشم؛ نباشم از تو چیزی کم نخواهد شد            از من که داری در میـان آستـین بهتر
من چشم در چشمت شوم شرمنده خواهم شد            مشغول خوبانت بشو؛ من را نبین؛ بهتر
گـشـتم مـگـر پـیـدا کـنم باب نجـاتـم را            پیـدا نـکـردم از امیـرالمـؤمـنـین بهـتر
دربند مولا دیگر از دنیا چه می‌خواهد؟            آغوش آقا باشد از حصن حصین بهتر
با ریـشـه‌های چـادر زهـرای مـرضیه            فردای محشر دارم از حبل المتین بهتر
مشکـل گـشایند اهل بیت اما گـره‌ها را            از کـار من وا می‌کـند اُمُّ البـنـیـن بهتر
با قـصـد خـدمـت می‌روم کـربـبـلا اما            عرض ارادت می‌کنم در اربعـین بهتر
هر دفعـه زیر قـبه رفـتم با خودم گـفتم            جایی نخواهم دیگر از این سرزمین بهتر
من حال خـوبم را از آقـای خودم دارم            با لطف او شد روزگارم این چنین بهتر
افسرده بودم اشک چشمم روبراهم کرد            در روضه‌هایش می‌شود حال غمین بهتر
گویی برای سنگ‌های تیز کوفی هست            پیشانی از سر بهتر و لب از جبین بهتر
حالا که قصد ذبح داری پس مؤدّب باش            باشد ببُر سر را ولی شمر لعـین! بهتر

دوری از آغوش تو جز دردسر چیزی نداشت            جادۀ بی‌عشق تو غیر از خطر چیزی نداشت

لذّت عصیان گذشت و ذلّت آن مانده است            معصیت جز بار حسرت بیشتر چیزی نداشت

آخر دست طلب از این و آن تحقیر بود            رو به خلق انداختن غیر از ضرر چیزی نداشت

من همانم که تمام روز عصیان کرده است            آنکه در پرونده‌اش وقت سحر چیزی نداشت

چشمهایم پُر ولیکن کوله بارم خالی است            بنده‌ات غیر از همین چشمان تر چیزی نداشت

دست در دست کمان برد و نفس را حبس کرد            نانجیب انگار جز تیر سه پر چیزی نداشت

گـریه‌اش تنها برای چند قـطره آب بود            ورنه بحر جنگجویی این پسر چیزی نداشت

شبیه تک درختی در دل صحرای غم‌هایم            میان هـای‌هـای گـریه‌هـایم، باز تـنهـایم

منم آن سنگ در چاهی که تاریک است دنیایم            منم آن حال بیماری که آسان نیست احیایم

منم آن سائلی که باز هم از سفره جا مانده            خدایا باز کن در را، منم مهمان ناخوانده

شنیدم باز هم مهمان نوازی کرده‌ای، آری            سر من را هم امشب بند کن اینجا به یک کاری

زمین‌گیرم، پـریدن به پر و بالـم نمی‌آید            من آن صیدم که صیادی به دنبالم نمی‌آید

ولی تو بر خلاف دیگران، آغوش وا کردی            بدی‌ کردم به تو اما همیشه خوب تا کردی

هزاران بار دستم را گرفتی تا که برگردم            به جایش معصیت کردم، نفهمیدم، غلط کردم

میان نفس خود گم بودم و دنبال من گشتی            خدایا پس مهـیا کن بـرایم راه برگـشتی

الهی چـشم‌هایم را دوباره مثـل دریا کن            غل و زنجیر دور دست و پایم را خودت وا کن

خودت سوز دعایی با صداقت ده به نای من            که چیزی در نمی‌آید از این العفوهای من

برای بخشـشم باید به فکر دیگری باشم            چه بهتر از همین امشب، پی آن خواهری باشم

که هم داغ عزیز و هم اسیری و جسارت دید            به بزم دشمنان شد ذوالفقار و نیمه شب نالید

قسم بر معجر زینب، بپوشان این گناهانم            به حق چادری که سوخت، در آتش نسوزانم!

خیز، اى بـنـدۀ مـحـروم و گـنهـکار بیا            یک شب اى خفـتۀ غفلت‌زده، بیدار بیا

بس شب و روز که در زیر لَحَد خواهى خفت            دَم غـنـیـمت بـشـمار امشب و بـیدار بیا

شب فیض است و درِ توبه و رحمت باز است            خیز، اى عـبد پـشیـمان و خـطـاکار بیا

پـردۀ شـب که بُـوَد آیـت سـتّــارىِ مـن            دور از دیـدۀ مـردم، بـه شـب تـار بـیـا

این تویى، بـنـدۀ آلـوده و شـرمـنـدۀ من            این مـنـم، خـالـق بـخـشنـدۀ سـتّـار، بـیا

مگـشا دست نـیازت به عـطاى دگـران            دل به من بسته و بگسـسته ز اغیار بیا

فرصت از دست مده، مى‌گذرد این لحظات            منشین غافل و بى‌حاصل و بی‌کار، بیا

باز برگ دعوت از معشوقِ جانانی رسید            عاشقـان! هنگام اثـبات مسلـمانی رسید

رحمت خاصِ خدا شد عام! دوزخ بسته شد            میزبانِ مهـربان، با شـوقِ ربّانی رسید

در غل و زنجیر افتاده ست شیطانِ رجیم            با حلـولِ ماه، بر حالش پریشانی رسید

تا که زنگار از دلِ عاصی شود برداشته            خـیلِ سائل آمد و چـشمانِ بارانی رسید

بهره برد از سفـرۂ لطـف الـهی بیـشتر            هر که با دستانِ خالی تر به مهمانی رسید

رحل ها آماده و ترتیلِ قرآن شد شروع            اشتیاقِ «افتتاح» و ادعیه خوانی رسید

میزبان ألله، مهـماندار مولانا عـلی‌ست            بر یتیمان نیمه شب خیراتِ پنهانی رسید

هر کسی که توبه‌هایش منتهی شد به علی            از خدا دل برد؛ تا جنّت به آسانی رسید!

بـایـد دری بـرای مـنـاجـات وا شود            تـا درد بـی‌دوای گـنــاهـم دوا شـود

بایـد کـسی که نـزد خـدا دارد آبـرو            وقت سحـر به یـاد دلـم در دعا شود

باید ز آبـروی خودش خرجِ من کند            تا واسـطه مـیـان من و کـبـریا شود

بی‌واسـطه خـدا، بـخـدا رد کـند مرا            بی‌واسـطه دعای سحر، بی‌بها شود

یـابن الحـسـن بـیـا و مـرا آبـرو بـده            تا که دری برای مـناجـات وا شـود

از حق، بخواه بگذرد از هر چه کرده‌ام            تنها خدا به حرف تو از من، رضا شود

نـام مـرا مـیـان قـنـوت سـحـر بـبـر            تا نامـه‌ام بری ز گـناه و خـطا شود

مـاه مـبارک است مبـارک‌ترش نما            تا چـشم من به روی شما آشـنا شود

باید چه کرد تا که تو از من رضا شوی            تا روزی‌ام سفر به سوی کربلا شود

آنجا که شد به نیزه سر آن بزرگوار            آنـجـا کـه قــبـلـه دل اهـل ولا شـود

آنجا که بود زینب پـرده‌نـشین اسیر            او شد اسـیـر تا که کـنـیز خـدا شود

در منـاجـاتِ سحـرگـاه دعـا کن مـا را            ماهِ زهرا تو در این ماه دعا کن ما را

جای این عاشقِ بیچاره بگو یک العفو            روسـیـاهـیـم بـکِـش آه دعـا کـن ما را

کوله بارِ گنه و جرم و خطا سنگین است            رهـبـرِ راه در این راه دعـا کـن ما را

ما سـرِ سـفـرۀ اِفـطـار دعـایت کـردیم            سـرِ افـطـار تو هـم گـاه دعا کن ما را

روزه با روضه گِره خورده لبم خشکیده            حـقِّ خـشکـیِ لـبِ شـاه دعـا کن ما را

حـقِّ دُردانـۀ ویـرانه به ما کن نظـری            الـعــجــل بـقـیـة الـلـه دعــا کـن مـا را

سرِ بابا به رویِ دامنِ دختر که نشست            نـالـه زد آه پـدر… آه دعـا کـن مـا را

تو نبـودی هـمه به گریـۀ ما خـنـدیـدند            آه از نـیـمه شـب و راه دعـا کن ما را

صورتـم مثـلِ گـلّ یاسِ عـلی نیلی شد            زَدَنـم پــایِ ســرِ مــاه دعـا کـن مـا را

بر روی دامنِ من نیمۀ شب ندبه بخوان            در مناجـاتِ سحـرگـاه دعـا کـن ما را

مـاه رمـضـان آمـد و دلـدار نـیـامـد            آن مـونس جان محـرم اسـرار نیامد

هر مـرغ چـمن آمده در باغ ولیکن            آن بلبل خوش نغـمه به گلزار نیامد

در بستر مرگ است مریض غم هجران            آن شــافـی هـر درد دل‌آزار نـیـامـد

یوسف سر بازار بُود چشم به راهش            آن یوسف گـل‌چهـره به بازار نیامد

هر قافله را هست یکی قافـله سالار            این قـافـلـه را قـافـلـه سـالار نـیـامد

آن مظهـر نور از شجر طور نتابید            وآن مـاه فـروزان به شب تار نیامد

در کار بـشر صد گـره افـتاد خـدایا            دستی که گـشاید گـره از کـار نیامد

مـاه خـدا رسـیـد ولـی تـو نـیـامـدی            وقـت دعـا رسـیـد ولی تـو نیـامـدی

ماه از تو، سفره از تو، خدایی شدن ز تو            لطـفـت به ما رسـید ولی تو نیامدی

سلطانی و مقـربیِ سائلان ز توست            شـاهـا گـدا رسـیـد ولـی تو نـیـامدی

از دستِ دوری از قدم توست، عاشقت            تـا نـاکـجـا رسـیـد ولی تو نـیـامـدی

دل مرده‌ایم و در ظلمات گـنه اسیر            عطر خدا رسـید ولـی تـو نـیـامـدی

مست شهادتیم که عـطر حضورتان            از لالـه‌هـا رسـیـد ولـی تو نیـامـدی

از افـتـتاح و زمـزمـۀ یا حـسین‌مان            تا کـربـلا رسـیـد ولـی تـو نـیـامدی